Świat Lily

A wybaczysz, jeśli dodam szybciutko jak Eddie dla załagodzenia konfliktów zmusza wszystkich do wieczoru karaoke?? ... :>

Okropnie dobrze bawię się pisząc znów o niej. Nie wiem, chyba się stęskniłam i to stęskniłam za tą starą Lauren a teraz mam trochę tej starej Zawsze coś

III.


Przysięgam że nie wiem, czy daty piosenek zgadzają się z epokami. Nie miałam już siły sprawdzać, wybaczcie!

Eddie nie cierpiał napiętych sytuacji między ludźmi, którzy byli dla niego bliscy. Nie lubił awantur w domu, awantur z Lexie czy z Chrisem. Nie znosił, kiedy musiał dzielić swój czas w odwiedzinach, gdy komuś się nie układało. A odkąd wynikła przykra sytuacja z Lauren, Lily i Syriuszem – chociaż Eddie mógłby przysiąc, że Chris też był w nią zamieszany, chociaż nigdy nie padło jego imię – cierpiał katusze. Bo Eddie lubił gdy spotykali się oddzielnie – wolał poświęcić całe jedno popołudnie w towarzystwie wszystkich przyjaciół, gdzie atmosfera była miła i przyjemna, niż kilka podzielonych kiedy wszyscy byli przygnębieni i nudni. A byli i to bardzo.
Z Lauren nie szło się jak zwykle dogadać, ale to dla niego było ostatnio norma. Lily mamrotała zamiast odpowiadać, a kiedy April przypadkiem wypowiedziała imię przyjaciółki, omal nie złamała Jamesowi ręki. Eddiemu wydawało się, że Syriusz napinał się kiedy tylko pomyślało się o Lauren, więc tematu nawet nie zaczynał. Natomiast Chris… Chris był ogólnie nieobecny i odpowiadał półsłówkami na jakiekolwiek zadanie mu pytanie – Lexie spędziła całe popołudnie, świetnie się bawiąc gdy odpowiadał na wszystko tak, bez większego zastanowienia.
Eddie uznał więc, że czas coś z tym zrobić. Zaproponował każdemu z przyjaciół spotkanie – oczywiście zapominając wspomnień o obecności Lauren, bo o tym na razie nikt nie wiedział, nawet ona – w jednym ze swoich ulubionych barów.
Trochę trwało nim udało mu się zgrać termin i godzinę, po czym bezceremonialnie wpadł do domu Lauren – uprzedzając wcześniej jej zaskoczonych rodziców – i nie zważając na sprzeciwy, wyniósł z domu. Lauren próbowała się wprawdzie bronić – krzycząc, kopiąc a nawet gryząc – ale na nic się nie to zdało, a jednym co udało jej się zdziałać, to knebel założony przez uradowaną Lexie.

Plan był doskonale przygotowany. Zakneblowaną Lauren wniesiono tylnym wejściem do komórki na miotły, gdzie czekali już zdezorientowani Lily i James. Potter oniemiał widząc jak Eddie uprzejmie stawia Lauren na ziemi, a ta rzuca się na niego z pięściami, nie racząc nawet zdjąć knebla.
- Stawiała się – powiedział Eddie, osłaniając rękami głowę. Lauren próbowała coś powiedzieć, co bardzo uniemożliwiały jej zatkane usta, zaczęła się więc szamotać z kneblem, zapominając na chwilę o Eddiem.  Lexie uśmiechnęła się na myśl o tym jak dobrze związała supeł, że Lauren nie udało się jej samej zawiązać i wyszła po Syriusza i resztę. Eddie niezauważony wyszedł za nią po Chrisa.
- ZABIJE! – krzyknęła Lauren z furią w oczach, kiedy zapłakany ze śmiechu James  zlitował się i jej pomógł. Lily siedziała  śmiertelnie obrażona na wiadrze, chociaż James nie wiedział czy obrażona była na Lauren czy Eddiego za to, że zamknął ich na drzwi.
W chwili kiedy Lauren zaczęła się wydzierać do komórki wszedł Eddie z Chrisem. Chris odskoczył przestraszony nie wiedząc czym sobie zasłużył na złość Lauren, pewien, że to na nim skupia się jej złość.
- ZABIJĘ CIĘ, TY DRANIU! – rzucała się na niego ponownie z pięściami – KNEBEL!?
Lexie ani trochę się nie przejęła wściekłą Lauren. Najspokojniej w świecie się cofnęła a wciągnięta dłoń King strzeliła prosto w nos Syriusz, który zatoczył się lekko oszołomiony.
- Czyli wszystko jak dawniej – powiedział rozbawiony Remus – O co w ogóle chodzi?
- Lauren chyba zaraz zabije Eddiego – odpowiedział mu rozbawiony James – Zakneblował ją…
- Była niebezpieczna – zaprotestowała urażona Lexie obojętnie.
- Jak zawsze – wymamrotał Syriusz – Idę stąd.
- Ani mi się waż! – krzyknął Eddie, dostrzegając gest Blacka – Cisza!
Wszyscy zaskoczeni tym, że Eddie podniósł głos, zamilkli, nawet Lauren. Eddie uśmiechnął się szeroko, rozejrzał po dość ciasnej żeby pomieścić w niej dziesięć dorosłych osób i zmarszczył brwi.
- Wyjdźmy stąd – mruknął uznając, że nie ma nawet gdzie stanąć, żeby lepiej było go słyszeć. Otworzył drzwiczki (wszyscy zaczęli się zastanawiać ILE ich dokładnie w tej komórce jest) i zaprowadził ich do niewielkiej salki, w której siedziało tylko kilku znudzonych kelnerów. Eddie wspiął się na scenę na której samotnie stał mikrofon, podczas gdy Lily, Syriusz, Lauren i Chris rozproszyli się po sali szukając drzwi – Daremne wasze trudny, wyjścia stąd nie ma – powiedział Eddie, widząc to – Posłuchajcie lepiej co mam wam do powiedzenia, bo tylko ja mogę was stąd wypuścić…. To bardzo niestosowne, żeby prowadzić takie niepokojowe względem siebie działania, naprawdę. Pomijam jak wiele krzywd sobie wzajemnie czynicie, ale na złote pantalony Merlina, cholera może człowieka trafić, kiedy musi tak lawirować pomiędzy kłócącymi się… mętami! Ja osobiście, chociaż każdy z tu zgromadzonych pewnie też, mam tego serdecznie dość, dlatego postanowiłem pogodzić sytuację odrobiną zdrowej rywalizacji…
(Mam przeczucie, że o to akurat trudno nie będzie – wymamrotał rozbawiony Remus, pokazując Jamesowi obruszone spojrzenia, jakie rzucali sobie Chris i Syriusz. Lily nadal patrzyła ostentacyjnie w sufit, natomiast Lauren siedziała naburmuszona i obrażona na cały świat z dala od reszty)
- Dlatego, urządzimy wieczór karaoke!
To nie spodobało się nie tylko obrażonym, ale i pozostałym. Wybuchły żarliwe protesty, na scenę padło kilka butów, wszyscy poderwali się gotowi wyjść, ale… Wyjścia nie było!!!
- Nie jestem durniem, to zaczarowane pomieszczenie! – prychnął urażony Eddie – Nikt nie wyjdzie bez piosenki! A nawet nie jednej, urządzimy turniej!
- Eddie, pajacu wypuść nas w tej chwili! – zażądała zezłoszczona Lily.
- Nie.
- Nie wygłupiaj się, to nie jest śmieszne – mówił nieco podniesionym głosem Chris.
- Nie.
- Otwórz te drzwi albo wydrapię ci oczy – groziła Lauren, dysząc ze złości – W domu czeka na mnie dziecko!
- Jest pod opieką troskliwych dziadków, nic mu nie będzie – powiedział obojętnie Eddie – Zostaną z nim nawet całą noc, jeśli będzie taka potrzeba. Bez piosenki nie ma wyjścia.
- Nie można zrobić czegoś innego? Stepować? – spytał rozbawiony Remus, a Peter pokiwał żarliwie głową. Tylko oni wraz z Charlie wydawali się być rozbawieni, chociaż na pewno nie mieli zamiaru śpiewać. O tym Eddie jednak wiedzieć nie musiał.
- Nie.
- Otwórz drzwi, nikt nie będzie śpiewać – powiedziała Maddie czerwona na twarzy.
- Ja mogę – odezwał się James a wszyscy spojrzeli na niego oszołomieni. Potter wydawał się całkiem rozluźniony – Jeśli tylko wypiję szklankę Ognistej…
- W zasadzie, to ja też mogę – powiedziała z uśmiechem April – Będzie fajnie i chodzi o jednoczenie, nie?
Zjednoczyli się w ataku na zdradziecką dwójkę.
- Czyli postanowione! – zaklaskał z radością Eddie – Robimy trudniej! Dwie drużyny po pięć osób, zobaczmy…
Lauren natychmiast odskoczyła od Lily, Syriusza i Chrisa. To wcale nie chodziło o to, że nie chciała, ale sumienie mówiło jej, że lepiej jeszcze trzymać się z daleka. Chris i Syriusz cofnęli się od siebie, natomiast Lily strzeliła focha i nie patrzyła na żadne z nich.
- Wasza czwórka w jednej drużynie z Jamesem i April! – zarządził.
- Eddie, to nie jest śmieszne… - zaczęła ponownie Lauren, ale Eddie zirytowany natychmiast ją uciszył.
- Milcz, jako sprawca całego zamieszania nie masz prawa głosu!
- Nie mam zamiaru nawet siedzieć w pobliżu – oznajmił obrażony Syriusz.
- Ty też siedź cicho – prychnął Eddie – A ty nawet nie próbuj otworzyć ust – dodał do Chrisa, który załamany spuścił tylko głowę.
- Ale ja jestem postronny! – zaprotestował James, który wolałby (mimo  miłości do Lily i przyjaciela i szczerego strachu przed Eddiem) być w drużynie przeciwnej.
- Jesteś jej mężem, lojalność etc. – wzruszył ramionami Eddie – Przegrani stawiają po skrzynce Ognistej!
Na nic zdały się protesty, krzyki, wrzaski i lamenty. Eddie się zaprał i był nieugięty. Chcąc nie chcąc, zebrali się przy wspólnych stołach i z przerażeniem zaczęli wysłuchiwać całkiem dobrze zaplanowanego przez Eddiego programu.
Duety, solówki, występy zbiorowe – z rapu Eddie musiał zrezygnować, gdyż znów poleciały na scenę buty a protest był tak żywy, że Chris, Syriusz i James planowali wyważać ścianę.
- Przynajmniej jest zjednoczenie – wymamrotał Eddie – Dobrze, rapu nie będzie.
- Szkoda… - wymamrotała pod nosem Charlie, która była gotowa rapować.
Chociaż stawka była wysoka, nikt nie był szczególnie rozrywkowy. Pierwsze dwa występy – zafałszowana ballada wyśpiewana przez Eddiego oraz bełkotliwy rockowy kawałek w wykonaniu Chrisa, którego chyba nikt nie usłyszał – przeszły bez szumu. Sędziowie – trzech barmanów – sprawiedliwie dali po dwa punkty i darmowej kolejce na zachętę.
Perspektywa darmowej kolejki bardzo zachęciła do rozrywki Charlie. Brawurowo wykonała mało znaną piosenkę mugolską o kociętach , za którą dostała całe pięć punktów i darmowego drinka. W rewanżu Lily zaśpiewała kołysanką bez słów, na co sędziowie nie mieli recepty, przyznali więc jej tyle samo punktów, tyle że bez drinka – jako, że chociaż nie fałszowała.
Potem na scenie zjawił się kwartet – Peter i Remus zostali przy stoliku – śpiewając – co zarządzili sędziowie – skoczny utwór Beatlesów. Na to tylko czekali James i Syriusz. Zamówiwszy sobie po dodatkowej kolejce dla odwagi, siłą wyciągnęli na scenę Lily, wykonując najbardziej sfałszowaną wersję Twisy&Shout jaką świat kiedykolwiek wiedzieli. Ponieważ przeciwnicy nie zaśpiewali wcale lepiej, sędziowie głosu nie zabrali.
Teraz powoli atmosfera zaczęła się rozgrzewać.
Kolejne dwie piosenki zostały wykonane na tyle poprawnie, że czwarty sędzia który wszedł trochę później był w stanie powiedzieć co w ogóle było zaśpiewane. Obie drużyny zebrały po 6 sześć punktów, co było zdecydowanie najlepszym wynikiem do tej pory. Dla dodania sobie odwagi, większość posiliła się po butelce Ognistej. Sędziowie również zamówili dla siebie po dwie kolejki, żeby piosenki w ich uszach nie były tak straszne jak w rzeczywistości.
Potem przyszła pora na pierwszy duet, który wybierali sędziowie. Charlie kopnęła jednego z nich dotkliwie, gdy próbował ją wybrać, na scenę wyszli więc bardzo nieszczęśliwy Remus i Peter. Wyjątkowo romantyczna ballada (Dream a liitle dream of me) w ich wykonaniu wyszła bardzo kulawo. Peter większość swoich zwrotek przemamrotał, natomiast Remus okazał się być całkowicie pozbawiony głosów. Aby walka była wyrównana, sędziowie zarządzili aby przeciwna drużyna również wystawiła dwóch mężczyzn. Po sprawiedliwej walce (papier, kamień, nożyce) Syriusz pozostał przy stole, a James i Chris zaśpiewali wspólnie Love me tender, podbijając serce publiczności i sędziów i zdobywając całe siedem i jedną trzecią punktu.
Następnie nadeszła seria wyjątkowo skocznych piosenek, padło kilka ósemek i jeden paw sędziego, który przesadził ze znieczulaczem.
Sędzia został ułożony na jednym ze stołów i konkursów wrócił do gry.
Wszyscy prócz Lauren, która nadal karmiła piersią, byli już mocno wstawieni. Nic dziwnego, że tylko ona nie czuła jeszcze ducha zabawy, co zauważył Eddie. Zdecydował się więc na wyjątkowy duet, zmuszając wręcz King by z nim zaśpiewała, wybierając piosenkę o przyjaźni – fałszując jak diabli, oczywiście (You've Got A Friend Carole King').
Efekt był piorunujący chociaż nie tego spodziewał się Eddie.
Silnie wstawieni James i Syriusz, zaczęli przepraszać się za krzywdy, których nigdy nie uczynili. Lily zalała się łzami i rzuciła w ramiona śpiącej grzecznie April.
Lexie poczuła wzniosłość atmosfery, przesiadła się do stolika obok i zaczęła wyznawać Chrisowi, że chociaż nie znosi go jak cholera, pragnie się z nim szczerze zaprzyjaźnić.
Kiedy Lauren wróciła do stolika, pragnąc się tylko napić, cała uwaga skupiła się na niej. Eddie uznał, że czas odstawić alkohol. Zapadła półgodzinna przerwa gdy trzeźwieli – wspomagani cud eliksirami - a potem wrócili do konkursu. Atmosfera zdołała się jednak trochę rozluźnić. Przy lodowatym stoliku wprawdzie nadal było dość chłodno, jednak Lauren nie była traktowana niczym powietrze, Lily nie siedziała obrażona a James przestał – ku uldze Syriusza – śpiewać. Mimo wszystko obudziła się w nich wola walki i pierwsze dwie piosenki po przerwie, zebrały same bardzo mocne siódemki.
Stolik Eddiego również nie próżnował.
April zdobyła pierwszą w turnieju dziewiątkę, Peter w końcu wydobył z siebie głos i na scenę dała się zaciągnąć ponownie nawet Lexie.
Drugi duet wybrany przez sędziów, tym razem damsko męski – Maddie wraz z Eddiem – zdobył całe osiem punktów, mimo tego, że oboje zapomnieli połowy tekstu. (Był wyjątkowo emocjonalny – oznajmił jeden z nich – dużo ładnych emocji)
Tym razem sędziowie byli nie ugięci i nic nie powstrzymało ich przed ciśnięciem na scenę Lily i Syriusza. Kompletnie się nie zgrali, zebrali ledwo sześć punktów i po drinku z parasolką na pociesznie.
Wola walki była wielka. Teraz wszyscy zapomnieli o urazach, bowiem noc była coraz starsza a stawka wysoka. W czasie występów były dopingi, krzyki, buczenia, a po oklaski, wiwaty a nawet werble. Nawet Lauren udało się zdobyć na chwilę ducha walki i pozwoliła się wypchnąć na scenę. Pomiędzy występami udało jej zamienić kilka słów z Lily, a kiedy nadeszła pora na trio, Syriusz spróbował zepchnąć Chrisa ze sceny tylko jeden raz, co wszyscy przyjęli za bardzo dobre rokowania.
Dawno tak dobrze się nie bawili. Lauren kilkakrotnie próbowała wymknąć się wymawiając Lucasem który został pod opieką dziadków, jednak za każdym razem ktoś ją zauważał. Przestała próbować kiedy zirytowany Syriusz warknął że nikt nie będzie jej pilnować i ma siadać.
Czas leciał jak z bicz strzelił. Teraz znów każdy był trochę wstawiony, ale tylko na tyle na ile było to konieczne by móc słuchać tych o mniejszych zdolnościach głosowych.
Bywało wesoło, smutno i niebezpiecznie (April omal nie spadła ze sceny, kiedy podrygiwała radośnie w czasie śpiewanego przez Lily  refrenu, którego ona akurat nie znała).
I znów przyszła pora na duet. Warto wspomnieć, że zaśpiewany przez Lexie i Eddiego duet powalił wszystkich na kolanach, głównie przez idealnie dobrany repertuar - Anything you can do I can do better (Musiałam Przy okazji proponuję sobie zobaczyć oryginał http://www.youtube.com/watch?v=WO23WBji_Z0 bo naprawdę do nich pasuje ! ). Aplauz był ogromny, a sędziowie przyznali całe dziesięć punktów – za wiarygodność wykonania, które zamaskowało techniczną porażkę.
Wtedy na scenę wyciągnięci zostali Lauren i Chris, a kiedy padły pierwsze trakty Endless Love (tutaj też polecam zajrzeć chociaż do tekstu ) wiadomo było, że drużyna umoczy.
- To na pewno nie będzie romantyczna ballada – powiedział szeptem Eddie, patrząc na bardzo zakłopotaną parę. Lauren wgapiała się w swoje buty, Chris zagapił się na pojawiające się przed nimi słowa.
- Oh, stać ich na więcej – irytowała się Lily przy sąsiednim stoliku – Do cholery, postarajcie się, no!
Teraz to Chris zajął się obserwowaniem sufitu. Lauren schowała ręce za plecami, ani myśląc nawet się odwrócić.
- Popatrzcie chociaż na siebie, no – jęczał James, kiedy jedno zaczęło wpatrywać się w sędziów, a drugie obserwować swoje paznokcie.
- Umoczą – zdenerwował się Syriusz – Akurat teraz muszą się trzymać z daleka…
- Trochę uczuć, ludzie! – krzyknęła zezłoszczona April.
- Stać was na więcej! – zawtórowała jej Lily – Przegramy.
- Przegramy…
W czasie drugiej zwrotki, oboje patrzyli się w podłogę. Przy stoliku wszystkich dosłownie trafiał szlag. Nie zważając na wszystko zaczęli krzyczeć coraz głośniej, próbując nakłonić zakłopotaną swoją obecnością parę do stworzenia jakichkolwiek pozorów. W końcu kto śpiewa balladę miłosną, patrząc się w podłogę?
Powoli, podnieśli spojrzenia i bardzo niechętnie zerknęli na siebie uważnie, na co natychmiast wybuchły aplauzy. Lekko zachęceni, zaczęli się do siebie obracać, chociaż nadal widać było wyraźnie zakłopotanie i niezręczność sytuacji.

Ohohohoho, and I (oh love) ,
I'll be that fool for you.
I'm sure you who know
I don’t mind (ohoho, you know I don't mind)
(How I don't mind)
and yes you'll be the only one.
Cause no one can deny this love
I have inside and I'll give it all to you my love,
(my love, my love, )
my endless love.

¬- Słuchajcie, czy… - zaczął James, przekrzywiając głowę i patrząc z niepewnością na Lauren i Chrisa.
- O cholera – wyrwało się Syriuszowi.
- A jednak jest romantyczna ballada – powiedział z uśmiechem Eddie.
- Tego się nie spodziewałam… – wymamrotała oszołomiona Lily.
- A niech mnie…
Piosenka się skończyła. Zeskoczyli szybko ze sceny, nie patrząc na siebie i szybko przeszli do stolika, siadając najdalej jak się dało i próbując zignorować to, że każdy wpatrywał się w nich bezceremonialnie.
Sędziowie jednogłośnie przyznali dziesiątki, oznajmiając remis całego konkursu.

Lauren wykorzystała zamieszanie jakie wybuchło kiedy wszyscy dzielili się „nagrodą”, żeby wymknąć się nie ustrzeżenie z lokalu, który Eddie już otworzył. Lily, która to zauważyła, przez chwilę wahała się, po czym pobiegła za dziewczyną, doganiając ją już na zewnątrz.
- Czekaj! – zawołała, zatrzymując się – Już idziesz?
- Jest już strasznie późno, powinnam wracać do domu.
- O tej porze? – zdziwiła się Lily i zawahała przez chwilę –. Eddie mówił, że uprzedził, że to może trochę potrwać… Może lepiej zostań… Obudzisz, na pewno śpią.
- Nie mam wyboru – powiedziała Lauren i odwróciła się. Lily biła się z samą sobą aż w końcu powiedziała.
- Możesz przespać się u nas… Lubię twoich rodziców, nie chciałabym, żeby byli nie wyspani…
Lauren uniosła wysoko brwi, wyraźnie zaskoczona i rozbawiona nagłą troską Lily.
- Możliwe… Możliwie, że trochę za bardzo się uniosłam -  To znaczy… Załóżmy, że od tej pory będę trochę mniej… To znaczy, nadal jestem na ciebie wściekła, ale…
- Brakuje mi cię Lily – przerwała jej szybko Lauren – Jest mi cholernie przykro, że tak namieszałam…
- To moja wina… Wiedziałam, że robisz głupoty… Powinnam cię powstrzymać – powiedziała cicho Lily – Chciałam cię tak bardzo wspierać, że zupełnie nie pomyślałam, że robię krzywdę nam wszystkim…

Eddie i James wyjrzeli dyskretnie przez drzwi, obserwując rozmawiające Lily i Lauren. Uśmiechnęli się do siebie szeroko, podając sobie ręce.
- Gratuluję pomysłu – powiedział Potter – Jeden zero dla nas.
- Przyjemnie się z tobą współpracowało.
Kiwnęli głowami i wrócili do środka.


Jak obiecałam

Oh, bo ludzie niestety giną, taki jest już los i... No dobra, nie będę owijać w bawełnę, nie za bardzo wiedziałam co z nią dalej począć Byłam pod wpływem pewnych dwóch pań które mnie nakręciły i... Wiesz, w sumie owszem, jest mi czasem szkoda, że ją zabiłam i czasem tęsknię, ale chyba nie żałuję. Po prostu, ta śmierć była potrzebna, jak okropnie to nie brzmi. Nie była pierwsza i na pewno nie jest ostatnia...

Nooo wieeeem że nie byłoby co z nią potem robić... Jakoś to w końcu przeżyje
Aaa! Super! Czas przeciągnąć na Naszą stronę kolejne pokolenie

EJ!!!!! Kogo Ty chcesz znowu zabić?! Nie, nie mow mi, ale mam wrażenie że kogoś kogo lubię ;(

Ojj jak lista długa to obawiam sie, ze ci których lubię rownież tam są... a jak będziesz decydować? Losowac?

I tego sie boje... Twoje zdawanie sie na chwile potrafi byc... No... Zabójcze (trafne słowo )...