Świat Lily

Wiecie co? Wracałam sobie dziś do domu kiedy nagle, wpadłam na szalony pomysł kontynuacji tego fragmentu. Musze powiedzieć, że perfekcyjnie się bawiłam w czasie pisania, normalnie wyładowałam wszystkie złości frustracje. Więc...

Bójka ciąg dalszy


Drzwi nie zdołały się za nim zamknąć, kiedy Lily wybuchła śmiechem. Charlie i Lauren patrzyły na siebie wilczym spojrzeniem, gotowe rzucić się sobie do gardła w każdej chwili. W końcu Lauren skierowała się w stronę wyjścia a Charlie zaczęła zbierać porzucane zakupy.
- Przez ciebie nie mam obiadu – mruknęła, przekonana że Lily i Lauren już wyszły. Nie wyszły, a na King podziałało to jak płachta na byka. Lada moment już okładała pięściami zaskoczoną Charlie, która nie czekała długo, żeby jej oddać.
Puszczane na cały głos obelgi pod swoim adresem, znów wypłoszyły ludzi z sali wykładowych. Kiedy Richard nad nimi stanął, czerwony ze złości na twarzy, Charlie właśnie wpychała bułkę w usta krzyczącej w niebogłosy Lauren.
- Do mojego gabinetu – wycedził spokojnie, wystarczająco żeby wszystkim zgromadzonym gęsia skórka wstąpiła na plecy – Natychmiast. Obie.
Posłusznie z opuszczonymi w wyrazie winy głowami podreptały za Richardem. Lily zaś została, sprzątając powoli bałagan, który zrobiły.
- Bójka – powiedział, kiedy Charlie zamknęła drzwi – Bójka, na uczelni. Dwie młode kobiety biją się na uczelni. Moja najlepsza studenta i ciężarna córka. Czekam na wyjaśnienia.
Zaczęły się przekrzywiać, gestykulując przy tym tak bardzo, że kilka razy omal nie zdzieliły się dłońmi w twarz. Richard zrozumiał z tego wystarczająco dużo.
- Dość – powiedział i natychmiast zapadła cisza. Znów opuściły nisko głowy, czekając na reprymendę – To niedopuszczalne zachowanie, dziecinne zachowanie, którego nie spodziewałem się po żadnej z was! Powinno być wam wstyd!
- Ale… - zaczęły równocześnie, jednak umilkły pod spojrzeniem Richarda.
- Nie obchodzi mnie, co sobie wzajemnie zrobiłyście – powiedział surowo – Nie życzę sobie więcej takich sytuacji. Macie się wzajemnie przeprosić i skończyć te cyrki!
- Nie przeproszę jej – warknęła ze złością Lauren, a Charlie pokiwała stanowczo głową. Widząc jednak spojrzenie, które posłał jej ojciec, spuściła zawstydzona wzrok.
- W tej chwili – oznajmił krótko Richard takim tonem, że najbardziej odważny by się wystraszył.
- Przepraszam… - wyszeptała tak cicho King, że nikt prócz niej nie mógł tego usłyszeć.
- Proszę? Nie dosłyszałem – powiedział Richard. Charlie poczuła jak spełniają się jej najskrytszej marzenia. Widok skruszonej Lauren był bezcenny – Jestem starym człowiekiem, musisz mówić głośniej.
- Przepraszam – wycedziła nieco głośniej Lauren, obrażonym tonem. Widząc jego spojrzenie, dodała – Przykro… mi.
- Ponieważ… - zaczął zachęcająco King, a Lauren posłała mu mordercze spojrzenie i uzupełniła.
- Ponieważ nie chciałam uderzyć cię stekiem wołowym w twarz – powiedziała szybko na wydechu. Charlie zacisnęła usta z radości. Richard nadal patrzył jednak na Lauren z wyczekiwaniem, a dziewczyna podjęła ponownie – I nie powinnam była mówić tych wszystkich obraźliwych epitetów. Zadowolony? Oh, proszę – jęknęła widząc jego spojrzenie, ale kiedy nic nie wskórała, wyrzuciła z siebie wściekła – I nie chciałam zepsuć ci obiadu!
Charlie parsknęła cicho, w najgorszym dla siebie momencie. Surowe spojrzenie Richarda Kinga powędrowało w jej stronę.
- Nie musze nic robić – odpowiedziała od razu, widząc to – Nie mam takiego obowiązku… Przepraszam – rzuciła, nie mogąc znieść tego spojrzenia. Lauren uniosła wysoko brwi – Przepraszam, że przespałam się z twoim facetem. I że piłam z nim piwo. I mleko. I że chciałam go wyswatać…
Nie były to wprawdzie wszystkie jej przewinienia, ale Richardowi Kingowi to wystarczyło. Pokiwał krótko głową, usatysfakcjonowany.
- Masz szlaban – oznajmił Lauren, a Charlie prawie krzyknęła z uciechy – Do rozwiązania. Nie wracasz do Iris, siedzisz u siebie w pokoju, najwyżej jak pogoda dopisze w ogrodzie…
- Ale… Tato! – krzyknęła Lauren, patrząc na niego oburzona -  Nie możesz mi dać szlabanu, jestem dorosła!
- Zachowujesz się jak dziecko, więc tak będę cię traktować.
- Tato!
- I zakaz spotkań z Lily – dodał krótko – Zakaz odwiedzin. Siedzisz sama.
- Tato! Nie możesz…!!
Pochylił się, patrząc na nią z uwagą. Charlie z uciechy zaklaskała bezgłośnie w dłonie pod stołem.
- I koniec kupowania ubranek dla dziecka – dodał. Lauren wciągnęła ze świstem powietrzem i spojrzała na niego z oburzeniem.
- Nie możesz! To krzywdzi dziecko! – powiedziała, nie kryjąc już rozpaczy. Richard spojrzał na nią z uwagą. 
- Po twoich siostrzenicach zostało ich wiele, wystarczy na początek – stwierdził krótko i zwrócił się do Charlie, która nagle przestała się śmiać. Jakoś tak – Jeśli chodzi o ciebie…
- Nie może pan wyciągać konsekwencji, to sprawy prywatne i regulamin studentów tego… zabrania – powiedziała natychmiast, tak na wszelki wypadek. Richard kiwnął głową.
- Wdałaś się w bójkę na uczelni, moim obowiązkiem jest donieść na to władzom uczelni – powiedział surowo, a teraz to na twarz Lauren wstąpił uśmiech satysfakcji – Jeśli zaś chodzi o poziom trudności to…
- Na ile stóp ma być rozprawka motywująca? – zapytała od razu przymilnie Charlie, doskonale wiedząc jaki rodzaj kar obowiązuje na jego zajęciach studentów. Richard uśmiechnął się, nie kryjąc zadowolenia z tego jak szybko i łatwo udało mu się załagodzić problem i osiągnąć cel.
Tymczasem Lauren i Charlie nie czuły się jak dorosłe kobiety, tylko małe dzieci, które właśnie zostały ukarane za psocenie. Ewidentnie obie po raz pierwszy doznały na własnej skórze co to znaczy zdenerwować Richarda Kinga.
Lauren zawsze udawało się złagodzić gniew ojca. Wystarczyła odpowiednia modulacja głosu, spojrzenie i postawa a złość znikała z niego momentalnie. Nie mogła sobie jednak pozwolić na taką scenę w obecności Charlie, resztki honoru jej na to nie pozwalały.
- Zaraz o tym pomówimy – oznajmił mężczyzna – Lauren, poczekaj na mnie, zaraz wrócimy do domu, wyjaśnię tylko pannie Timble zakres jej kary – dodał krótko, a Lauren wstała i obrażona wymaszerowała z gabinetu.
- Dostałam szlaban – pożaliła się czekającej na nią Lily – Wyobrażasz to sobie, szlaban! Na kaftaniki… - wargi zadrżały jej, bowiem jak nigdy poczuła straszny żal na te wszystkie cuda, których przez trzy miesiące nie będzie wolno jej oglądać – I skarpeteczki!
- Oh, słonko – Lily objęła szybko przyjaciółkę ramieniem – Spokojnie, nie płacz…
- Moje maleństwo nie będzie miało czapeczek z misiami – wychlipała, kładąc ręce na brzuchu – Co ze mnie za matka!
- Kupię ich tak dużo, jak będziesz chciała – zapewniła ją szybko Lily – Nie zmarznie mu główka, obiecuję.
Zapewnienie Lily poprawiło Lauren trochę humor. Nie minęła jednak chwila kiedy z gabinetu wymaszerowała wściekła Charlie a za nią Richard. Dziewczyna nie zabrała nawet od Lily zakupów i zniknęła za rogiem, Lauren natomiast pożegnała się z przyjaciółką i powłóczyście ruszyła za ojcem obmyślając jak wymigać się od kary.

Lisa King zdziwiła się, kiedy w domu w towarzystwie Richarda zjawiła się Lauren z miną obrażonego dziecka, nawet się nie przywitała.
- Do pokoju –zarządził mężczyzna odstawiając nesser na ziemię, a potem ucałował żonę w policzek – Dzień dobry, najdroższa.
Lauren zadrżały nozdrza, spojrzała na ojca ze złością.
- Tak? Świetnie. Pójdę do pokoju, super – prychnęła – Ale jeśli on – wskazała na brzuch – urodzi się z nerwicami i depresją, to będzie TWOJA wina!
Odwróciła się i odmaszerowała do pokoju, nie omieszkując przy tym trzasnąć drzwiami. Lisa poczuła jakby cofnęła się dziesięć lat wstecz.
- Dzieci – westchnął zmęczonym tonem – Same z nimi kłopoty…  A wydawałoby się, że nasze córki są już dorosłe.
- Richardzie, co się stało? – zapytała niepokojona kobieta, patrząc na drzwi sypialni Lauren – Dlaczego odesłałeś ją do pokoju? Co się stało?
- Dał mi szlaban! – rozległ się huk i Lauren wypadła do holu – Dał mi szlaban!
- Zasłużyłaś.
- Richardzie! Nie możesz dawać jej szlabanu! Jest dorosła! – oburzyła się Lisa a Lauren poczuła dumę, że matka ją wspiera. Chwilowo.
- Wdała się w bójkę z moją studentką – oznajmił spokojnym tonem.
- Lauren! – krzyknęła Lisa. Lauren przeklęła pod nosem – Lauren…
- Przespała się z Syriuszem! – usprawiedliwiła się szybko, mając wrażenie, że znów ma przewagę. Chwilową.
- Richardzie… - Lisa spojrzała na męża spojrzeniem: miej trochę empatii.
- To nie powód, żeby ją okładać stekiem wołowym przed moją salą wykładową – usprawiedliwił się mężczyzna.
- Lauren! – Matka znów spojrzała na córkę, która zarumieniła się lekko.
- Walczyłam o swoje… - wyszeptała cicho, a potem dodała głośniej – Nie pozwala mi kupować śpioszków dla maleństwa!
- Richardzie – jęknęła bezsilnie – To już lekka przesada…  Lauren musi mieć wyprawkę dla dziecka, przecież…
- Po dziewczynkach jest wystarczająca ilość – stwierdził krótko, a Lisa nie mogła nie przyznać mu racji. W końcu pół stychu zawierało prawie nieużywane śpioszki po każdej z wnuczek, które wyrastały z nich tak szybko.
- Ale… Ale to nie to samo! – zdenerwowała się Lauren i tupnęła ze złością. To tylko hormony, pomyślała sobie na skojarzenie z małym dzieckiem – Nie możesz mnie zamykać, jestem pełnoletnia, to naruszenie wszelkich praw człowieka!
- Ma trochę racji… - powiedziała nieśmiało Lisa – Może nie powinieneś…
- Żeby traktować ją jak dorosłą, powinna się tak zachowywać – uciął Richard. Lauren już otwierała usta, ale wtedy odezwała się Lisa.
- Ojciec ma rację.
- Tak? Super! Pójdę do pokoju – warknęła – Zamknijcie mi, odetnijcie od ludzi, zabierzcie każdą przyjemność! Ja tylko broniłam swojego honoru!
Trzasnęła drzwiami.
- Coś mi się zdaje, że nasza córka przeżywa okres młodzieńczego buntu – westchnął Richard, a Lisa pokręciła z rozbawieniem  głową.
- A ty drugą młodość.

Fajnie się bawiłam pisząc ten fragment i okropnie uderzyło mnie, jak tęsknię za Lauren i wszystkimi kłopotami jakie przynosiła Z nią coś się działo, a Abby i Gabriele wydają mi się jednak przy niej strasznie blade i mało kłopotliwe... No, w każdym razie jeszcze trochę i znów sobie o niej nieco popiszę

Żałować? Żałuję każdego bohatera którego uśmierciłam i uśmiercę I za każdym z nich tęsknię i tęsknić będzie Nie uważam jednak, żeby to był błąd Po prostu brakuje mi trochę czasem Lauren

Na twoim miejscu miejscu nie liczyłabym na to ;D Sumienie mam, ale zwykle... Po fakcie
A z czystej ciekawości, kogo rozumiesz pod sformułowaniem: fajnych osób?

Haha, a to (o dziwo!) mnie rozwaliło! Tak to chyba jest z tym Chrisem, że aż dziwi, jak się go lubi. Ja też go lubię i nie wiem czemu:D Fakt, dużo tego troszkę, ale dobrze wiedzieć